Bliżej naszej świętej...

W roku 2018 sanktuarium w Lisieux będzie przeżywać, wśród wielu innych, trzy większe wydarzenia. 130 lat od temu Teresa Martin wstąpiła do Karmelu w Lisieux. Było to 9 kwietnia 1888 roku, 12 lipca 1858 roku o północy, a więc 160 lat temu, Ludwik i Zelia Martin zawarli małżeństwo w kościele Matki Bożej w Alençon. Natomiast przed 120 laty, w październiku 1898 roku, rok po « wejściu do Życia » siostry Teresy, ukazało się pierwsze wydanie « Dziejów duszy ».

Jaki związek istnieje między tymi wydarzeniami? Czyż nie co innego jak więź miłości, która jest ich treścią...!?

Teresa z miłości do Jezusa oddaje się Mu: «O Jezu, ja wiem, że za miłość płaci się tylko miłością, szukając więc, znalazłam sposób ukojenia mego serca, oddając Ci Miłość za Miłość ». (Rks B, 4r°)…

Patrząc na Ludwika i Zelię Martin rozumiemy, że źródło Miłości, którą wzajemnie się obdarzają, jest w sercu Boga, bo « Bóg jest Miłością » (1 J 4,8). Oni pozwolili się kochać Bogu. Oni kochali się wzajemnie tą samą miłością Bożą, która przenikała i użyźniała ich miłość ludzką. Oni też taką miłością, zupełnie prostą, nauczyli kochać każdą swoją córkę…

„Rękopisy autobiograficzne” św. Teresy zapraszają nas do Miłości: „Zrozumiałam, że Kościół posiada Serce i że to Serce PŁONIE MIŁOŚCIĄ, że jedynie Miłość pobudza członki Kościoła do działania i gdyby przypadkiem zabrakło Miłości, Apostołowie przestaliby głosić Ewangelię, Męczennicy nie chcieliby przelewać krwi swojej... Zrozumiałam, że MIŁOŚĆ ZAMYKA W SOBIE WSZYSTKIE POWOŁANIA, ZE MIŁOŚĆ JEST WSZYSTKIM, OBEJMUJE WSZYSTKIE CZASY I WSZYSTKIE MIEJSCA... JEDNYM SŁOWEM - JEST WIECZNA!...”

I dalej święta Teresa pisze: „Zatem, uniesiona szałem radości, zawołałam: O Jezu, Miłości moja... nareszcie znalazłam moje powołanie, MOIM POWOŁANIEM JEST MIŁOŚĆ!... Tak, znalazłam swoje miejsce w Kościele, a to miejsce, mój Boże, Ty sam mi ofiarowałeś... W Sercu Kościoła, mojej Matki, będę Miłością... w ten sposób będę wszystkim i moje marzenie zostanie spełnione!!!... ”(Rks B, 3v°).

 

Czego więc życzyć przyjaciołom św. Teresy na początku tego 2018 roku jeśli nie miłości: «O, jak wdzięczna jest droga Miłości !... Jakże mi zależy, by zawsze spełniać wolę Bożą, zdając się zupełnie na Niego!...» (Rks A, 84v°).

W 2018 roku módlmy się o powołania! Prośmy o zakonników i zakonnice, o kapłanów dla każdej dziecezji, o małżonków i rodziców jak Ludwik i Zelia Martin, o celibatariuszy oddanych Bogu i bliźnim, o święte rodziny, o ludzi napełnionych Duchem Świętym, który pozwoli im żyć wielką miłością objawiającego się Boga, Jezusa naszego Zbawiciela i Odkupiciela, który jest Darem Ojca. Niech Nowy Rok będzie dobry i święty. Niech wszystkim towarzyszy radość Boga, który stał sie Człowiekiem.

 

Therese de Lisieux, 1/2018. Tłum. i oprac. Ks. T. Suchoń

W nocy z 9 na 10 maja 1896 roku, Teresa miała sen. Ukazała się jej czcigodna Matka Maria Anna od Jezusa, założycielka Karmelu we Francji: „Widzę jeszcze spojrzenie i pełen miłości uśmiech Czcigodnej Matki. Mam wrażenie, że czuję jeszcze pieszczoty, którymi mnie obsypała (Rkp. B 2v).

 

Teresa rozmawiała z nią. Teresa rozumiała, że jest kochana; że święci nas kochają, nawet jeśli o nich nie myślimy: „Wierzyłam, czułem, że jest Niebo i że to Niebo zamieszkuje wiele dusz, które mnie kochają, które uważają mnie za swoje dziecko…”. Dotychczas Teresa była obojętna na spojrzenia czcigodnej Matki. Ale teraz „zrozumiałam, jak bardzo jestem przez nia kochana, toteż o ile dotąd byłam względem niej obojętna, o tyle teraz moje serce rozpływa się w miłości i wdzięczności nie tylko wobec Świętej, która mnie nawiedziła, ale wobec wszystkich błogosławionych mieszkańców Nieba…” Mieszkańcy Nieba są naszymi przyjaciółmi. Zachęcają nas oni na drogę Świętości, która codziennie się zmienia.

 

Kiedy Ludwik i Zelia uświadamiają sobie swoje powołanie małżeńskie i rodzicielskie, pragną mieć dzieci, „aby ich wychować dla Nieba” – zapisałą święta Zelia (KR 92). Ich dzieci są zatem wychowywane w miłości Boga i miłości bliźniego. W domu rodzinnym „Buissonnets”, Maria, najstarsza z córek, podejmując obowiązki Mamy, która odeszła do Nieba, wychowuje Teresę, prowadząc ją drogą świętości w sposób bardzo praktyczny: „Wyjaśniała mi sposób zostania świętą przez wierność w najdrobniejszych rzeczach” (Rkp. A 33v). Sama z siebie Teresa modli się, ukryta za firanką swego łóżka: „”Myślę o dobrym Bogu, o życiu, Wieczności, jednym słowem – myślę!...[…} Teraz rozumiem, że nie zdając sobie z tego sprawy, odprawiałam rozmyślanie, i że dobry Bóg już wówczas oświecał mnie w sposób tajemniczy”.

 

Wspólna modlitwa rodzinna w Belwederze ze świętym Ludwikiem, zamykała wieczory. „Podnosiliśmy się do wspólnej modlitwy, podczas której królewna była tuż przy swoim Królu, przyglądając się mu, by zobaczyć jak modlą się Świeci…”. (Rkp A 18v). Kiedy Teresa po raz pierwszy powraca ze swoim tatusiem do Alencon, bardzo się cieszy „przede wszystkim dlatego, że może modlić się na grobie mamusi i prosić ją o stałą opiekę…” (Rkp. A 32v). Święta Teresa zaprasza nas na drogę świętości i zawierzenia: „Zawsze czuję taką samą ufność zachęcającą do tego, by stawać się wielką Świętą, bo nie liczę na moje własne zasługi nie mając niczego, ale ufam Temu, który jest Samą Świętością. Tylko On zadawalając się moimi słabymi wysiłkami, podniesie mnie ku Sobie i, zakrywając mnie Jego nieskończonymi zasługami, uczyni mnie Świętą”.

 

Ojciec Olivier Ruffray. Tłum. Ks. T.Suchoń

Modlimy się z Teresą od Dzieciątka Jezus

 

Modlitwa – jako wymiana spojrzeń

 

Dla Teresy modlitwa jest najpierw porywem serca, to znaczy ruchem miłości. Teresa, córka Matki, św. Teresy z Avila, młoda karmelitanka z Lisieux wie, że modlitwa, mowa serca do serca jest wymianą miłości, w czasie której rozmawia się często sam na sam z Bogiem, wiedząc, że się jest kochanym. Modlitwa jest także prostym spojrzeniem na Boga. Jest to spojrzenie wiary i nadziei. Faktycznie, modlitwa jest podwójnym spojrzeniem. Ja patrzę na Pana, który patrzy na mnie. Teresa znajduje w tym radość, swoje szczęście: „Jakież to  szczęście,  gdy pomyślimy, że dobry Bóg, że cała Trójca Przenajświętsza spogląda na nas, że w nas przebywa i przygląda się z upodobaniem” (LT 165). Spojrzenie Boga jest zawsze spojrzeniem miłości, ponieważ „Bóg jest Miłością” – jak stwierdza św. Jana (1J 4). Teresa czuje się obiektem tego spojrzenia Jezusa na sobie. I śpiewa: „Podążasz za mną spojrzeniem miłości. Zawsze!” (PN 18). To boskie spojrzenie udziela jej życia: „Ja, biedna mała istota, stałabym się nicością, gdyby Twe boskie spojrzenie nie udzielałoby mi w każdej chwili życia” (Rks B). A kiedy uznaje się za grzesznicę błaga o to spojrzenie, które może ją podnieść: „Jeśli kiedykolwiek powodu słabości upadnę, niech twoje Boskie Spojrzenie natychmiast oczyści moja duszę, wypalając wszystkie moje niedoskonałości, jak ogień, który zmienia wszystko w siebie”. (Modlitwa 6). To spojrzenie Pana pomaga jej znosić ziemskie wygnanie i wszystkie próby. O tym śpiewa ł wierszu:

            „Aby znieść wygnanie w dolinie płaczu

            Potrzebuję spojrzenia mego Boga Zbawcy

            To spojrzenie pełne miłości odsłoni Jego czar

            Pozwoli przeżyć Niebieskie szczęście.

 

Uśmiecha się do mnie kiedy do Niego wzdycham.

Nie czuję już wtedy braku wiary

Spojrzenie mego Boga, Jego radosny Uśmiech

Oto moje Niebo i ja w nim!...

Rozmawiając sercem z moim Boskim Królem

Wszystko otrzymuję w tej Tajemnicy…” (PN 32)

 

Teresa żali się, że Boskie Spojrzenie Pana jest rzez wielu nie rozumiane: „Ach! Zrozumiejmy Jego Spojrzenie! Tak mało kto potrafi Go zrozumieć…” (LT 96). Jezus patrząc na nas, pragnie naszego spojrzenia zwrotnego: „Jezus pragnie tylko spojrzenia, jednego spojrzenia!... On chce jednego tylko spojrzenia, jednego westchnienia, ale spojrzenia i westchnienia, które byłoby wyłącznie dla Niego!...” (por. LT 95 i 96 do Celiny).  Tą samą radę daje Leonii: „Zapewniam cię, że Pan Bóg jest daleko lepszy niż sądzisz. Zadawala się jednym spojrzeniem, jednym westchnieniem miłości…” (LT 191). Modlić się to patrzeć na Jezusa z wiarą i nadzieją, z bezgraniczną ufnością w Jego miłosierdzie; modlić się też to pozwalać patrzeć Bogu miłości na siebie.  To Boskie spojrzenie obejmuje dusze z miłością. „Twoje spojrzenie rozpala mnie, jedyna moja Miłości”, wyśpiewuje  Teresa (PN 15).

Rozmawiajmy zatem chętnie jak Teresa z Jezusem w intymności serc. Niech nasza modlitwa rozbrzmiewa:

            Jezu,

            Mam Twoje Serce i godne uwielbienia Twe Oblicze

            Twoje słodkie spojrzenie mnie miłośnie dotknęło…

            Kocham Cię i nie chcę już więcej niczego. (por. PN 18).

 

Tłumaczenie i opracowanie ks. Teodor

 

Le premier, Dieu nous a aimés »

 

« Un Dieu se fait petit enfant… » Le temps de l’Avent qui précède Noël est le temps de l’avènement du Fils de Dieu dans notre monde. Le temps de l’Avent est aussi le temps de l’attente de la naissance de Jésus. Le temps de l’Avent en ce sens, ressemble vraiment au temps de Nazareth.

Pendant neuf mois, la Vierge Marie a attendu son enfant comme le souligne sainte Thérèse au début de la Récréation pieuse « La fuite en Égypte », écrite pour la fête de Mère Agnès, le 21 janvier 1896. Thérèse met sur les lèvres de la sainte Vierge à Nazareth, ces paroles : « Ici le Verbe Divin, la seconde personne de l’Adorable Trinité, s’est incarné par l’opération du Saint-Esprit et pendant neuf mois Il est demeuré caché aux yeux des mortels. »

Saint Joseph s’extasie devant l’Enfant Jésus que Marie vient de déposer sur ses genoux : « O Petit Enfant ! qu’il est doux ton sourire !… Est-il bien vrai que moi, le pauvre charpentier Joseph, j’aie le bonheur de porter entre mes bras le Roi du Ciel, le Sauveur des hommes ?… » Il s’interroge lui, le père nourricier de l’Enfant Jésus : « O Marie ! dites-moi, quel est ce profond mystère ?… Le Désiré des collines éternelles, l’Emmanuel objet des soupirs de tous les patriarches est là sur mes genoux, Il me regarde, moi, son pauvre et indigne serviteur. »

« Qui donc comprendra ce mystère / Un Dieu se fait petit enfant ?… » demande l’Ange de l’Enfant Jésus dans la Récréation pieuse « Les Anges à la crèche de Jésus ».

Le 26 avril 1894, pour les 25 ans de sa soeur Céline qui veille sur les derniers mois de leur saint papa Louis, sainte Thérèse peint une image représentant sainte Thérèse d’Avila caressée par l’Enfant Jésus. Elle reprend en exergue, la question posée par saint Bernard : « Jésus, qui vous a fait si petit ? L’Amour. » Le secret de l’Amour appartient aux petits !..

Le temps de l’Avent est le temps de l’Amour qui vient. Ouvrons nos cœurs à Celui qui vient, l’Emmanuel, « Dieu avec nous » !.. Aimonsle déjà parce que le premier, Dieu nous a aimés. Et le Verbe fait chair vient nous le révéler. Bon temps de l’Avent !.. Dans la joie de Dieu fait homme, Père Olivier Ruffray, Recteur du Sanctuaire

 

---

Bóg pierwszy nas umiłował

 

Bóg stał się dzieciątkiem….” Adwent, który poprzedza Boże Narodzenie jest czasem przyjścia Syna Bożego na ziemię. Czas adwentu jest także czasem oczekiwania na narodzenie Jezusa. Adwent w tym sensie jest czasem podobnym do czasu w Nazarecie.

Przez dziewięć miesięcy Dziewica Maryja oczekiwała na swoje dziecko, jak podkreśla święta Teresa na początku rozrywki religijnej pt. „Ucieczka do Egiptu”, napisanej dla Matki Agnieszki 21 stycznia 1896 roku, wkłada w usta świętej Dziewicy z Nazaretu takie słowa: „Oto Słowo Boże, druga Osoba Chwalebnej Trójcy przyjęła ludzkie ciało za sprawą Ducha Świętego i przez dziewięć miesięcy mieszkał ukryty przed oczami śmiertelnych”.

Święty Józef zachwyca się Dzieciątkiem Jezus, którego Maryja składa na jego kolanach: „O, drogie Dziecię! Jak słodki jest Twój uśmiech…! Czy to rzeczywiście prawda, że ja, biedny cieśla Józef, mam szczęście trzymać w swoich ramionach Króla Niebios, Zbawiciela ludzi!?... Pyta się jako ojciec żywiciel Dzieciątka Jezus: „ O Maryjo! powiedz mi jaka jest ta wielka tajemnica?... Upragniony wiecznych wzgórz, Emmanuel, cel westchnień wszystkich patriarchów jest na moich kolanach, patrzy na mnie, swego biednego i niegodnego sługę.”

„Któż zrozumie tę tajemnicę
Bóg stał się małym Dzieckiem? – pyta anioł Dzieciątka Jezus w Rozrywce religijnej pt. „Aniołowie u żłóbka Jezusa”

26 kwietnia 1894 roku, z okazji 25 urodzin siostry Celiny, która od kilka miesięcy czuwa przy świętym tatusiu Ludwiku, Teresa maluje obraz przedstawiający świętą Teresę z Avila pieszczotliwie głaskana przez Dzieciątko Jezus. W odpowiedzi zdaje się stawiać pytanie, postawione kiedyś przez św. Bernarda: „Kto kazał Ci stać się tak małym? Miłość”. Tajemnica miłości należy do małych!...

Adwent jest czasem Miłosci, która przychodzi. Otwórzmy nasze serca dla Tego, który przychodzi, dla Emmanuela, „Boga z nami”! Miłujmy Go już teraz, ponieważ On nas ukochał pierwszy. Bóg nas umiłował. A Słowo, które stało się Ciałem to nam pokazuje. Życzę dobrze przeżywanego Adwentu! Z radościa Bóg staje się człowiekiem.

 

łum. i opracownie ks. Teodor

To zwierzenie święta Teresa przesłała do ojca Belliere na końcu swego listu, który napisała 9 czerwca 1897 roku, czyli dwa lata po ofiarowaniu się ”Miłości miłosiernej”.

 

Ojciec Belliere nigdy nie otrzymał tej przesyłki. W między czasie stan zdrowia jego duchowej siostry nieco się polepszył chociaż ona mówiła mu o bliskim odejściu., „Będąc u drzwi wieczności” (LT 244).

 

Prawie cztery miesiące później, 30 września 1897 roku, Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, leżąc w karmelitańskiej izbie chorych i patrząc na krzyż, w ostatnim tchnieniu z ostatnim słowem na ustach „oddaje ducha” (J 1,30): „Ach, kocham Go! Mój Boże, kocham Cię!...”

 

14 lipca 1897, w swoim ostatnim liście do ojca Roullanda, pisała: „Spodziewam się, że w niebie nie będę bezczynna, Mam pragnienie dalej pracować dla Kościoła i dla dusz, poproszę o to dobrego Boga i jestem przekonana, że mnie wysłucha” (LT 254). Pragnienie Teresy zostało wysłuchane z rozmachem. Prawdziwy „huragan chwały” – jak wyraził się papież Pius XI, rozszedł się po świecie. Na pięciu kontynentach rozkwitły znaki i cuda przypisywane małej karmelitance z Lisieux jak „deszcz róż” a z nich dobywa się słodki zapach w dziewiczym blasku rosy wstającego Dnia.

 

Będziemy towarzyszyć naszej świętej Teresie od soboty 30 września do niedzieli 8 października. Kardynał Tagle, arcybiskup Manili na Filipinach zainauguruje „tydzień terezjański”, W jego centrum planowane jest kolokwium pod tytułem: „1897: 120 lat temu… Teresa”. 2017 rok to także 20 lat od chwili, gdy papież święty Jan Paweł II ogłosił „Świętą Teresę Doktorem Kościoła. Było to19 października 1997 roku. Wspomnimy także, od 18 do 22 października, wydarzenie, które otwiera inną perspektywę na „huragan chwały”, o którym mówił papież Pius XI. W środę, 18 października minie druga rocznica kanonizacji świętych Ludwika i Zelii Martin…

 

Kardynał Poupard będzie przewodniczył Mszy świętej w niedziele 22 października, na zakończenie czwartego dnia ku czci świętej, w czasie których w czasie konferencji naukowej pozwalającej zgłębić „Małą doktrynę”, najmłodszej siostry i chrześnicy siostry Marii od Eucharystii w 1896 roku.

 

Dwa wyjątkowe spotkania pozwolą nam uczestniczyć, tu i teraz, w owym „huraganie chwały” dzięki fizycznej lub duchowej obecności w Lisieux poprzez ufną modlitwę.

 

Z okazji tych rocznic organizuję do Lisieux pielgrzymkę. Początek w czwartek, 19 października. Po drodze odwiedzimy Kolonię, sanktuarium NMP w Baneaux (Belgia), a także opactwo benedyktyńskie Mont St.Michel, wybrzeże Normandii, miejsce lądowania aliantów i sanktuarium NMP w Pontmain. Będzie oczywiści Alencon, czyli miejsce narodzin św. Teresy i Paryż z wszystkimi jego pamiątkami religijnymi.

 

Serdecznie zapraszam. Trzymajmy rękę na pulsie! Pozwólmy się nieść tchnieniu Ducha świętego.

 

Opracował wg. Therese de Lisieux IX/2017 ks. Teodor Suchoń